پاسخ درمانی به سلکسیب و پردنیزولون در سردرد ناشی از سوء مصرف دارو در دوره محرومیت مصرف مسکن: کارآزمایی بالینی تصادفی دوسو کور

زمینه و هدف: سلکسیب (celecoxib) هنوز به صورت گسترده ای به عنوان یک داروی مسکن در درمان سردرد توسط بیماران مورد سوء مصرف قرار نگرفته است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی داروی سلکسیب و مقایسه آن با پردنیزولون در کاهش شدت سردرد بیماران در درمان دوره محرومیت مصرف مسکن انجام شد. روش بررسی: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسویه کور در بیماران مراجعه کننده به کلینیک خصوصی سردرد در تهران در سال 1391 انجام گردید. بیماران 65-18 سال با سردرد بیش تر از 15 روز در ماه به مدت حداقل سه ماه متوالی وارد مطالعه شدند. پردنیزولون به صورت mg 75، mg 50، mg 30، mg 25 و mg 10 (هر سه روز) و سلکسیب به صورت mg 100 سه بار، دو بار و یک بار در روز (هر پنج روز) تجویز شد. روزهای ابتلا به سردرد، شدت آن، طول مدت سردرد، مصرف سایر مسکن ها به علت سردرد شدید و عوارض دارویی بررسی گردید. برای تعیین شدت سردرد از معیار آنالوگ بینایی استفاده گردید. یافته ها: 103 بیمار در دو گروه سلکسیب (53 بیمار) و پردنیزولون (50 بیمار) وارد مطالعه شدند. 21 مرد و 82 زن با میانگین سنی 65/9±62/33 سال در مطالعه شرکت کردند. بیماران گروه سلکسیب از نظر زمان سردرد دارای بیش ترین فراوانی در گروه 4-1 ساعت (19 مورد)و بیش تر از چهار ساعت (19 مورد) بودند که در گروه پردنیزولون مربوط به گروه بیش تر از چهار ساعت (28 مورد) بود. اختلاف آماری معناداری از این نظر میان دو گروه وجود نداشت (149/0p=). فراوانی عوارض دارویی در گروه پردنیزولون 42% و در گروه سلکسیب 9/18% بود (2/2relaive risk=، 011/0p=). بیش ترین فراوانی عوارض دارویی در هر دو گروه مربوط به ضعف و بی حالی بود. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن تاثیر مثبت هر دو دارو در کاهش سردرد بیماران در دوره محرومیت مصرف مسکن، داروی سلکسیب در مقایسه با پردنیزولون دارای اثربخشی بهتر و عوارض جانبی کم تر بود.